WINTER BREATH

Haar ogen waren zo groot als schoteltjes, en stonden vast genageld op het beest dat enkele meters van haar afstond. Siobhan was zo onder de indruk dat ze zelfs vergat met haar ogen te knipperen. Haar mond hing open en de dampwolken waren niet te ontzien, ze stond gewoon nog net niet te kwijlen. 'Wauw' vormde haar lippen meer dat dat ze werkelijk wat zei. Het was verbazingwekkend dat de grote grazer haar nog niet had opgemerkt. Het was nou niet dat ze beschut stond of niet opviel met haar rode kaplaarsjes. In tegendeel stond ze midden in het pad te glunderen. Zonder haar ogen een centimeter van het beest af te halen zetten ze voor haar doen vrij zachte stapjes. Wat al heel wat was voor het meisje die nog luider liep dan een olifant. toen ze haar voet voor een tweede keer zo zacht mogelijk probeerde te plaatsen had het grote hert haar door en keek wat verschrikt op. Siobhan bleef stok stijf staan, en stopte zelfs met ademen. ''Niet bewegen, niet bewegen,'' was het enige wat ze zo hard probeerde te denken dat haar hoofd bijna pijn deed. In plaats van dat het hert als een malle wegrende leek hij niet echt onder de indruk van Siobhan te zijn en huppelde zowat weg. ''Nee, NEEE! niet weg gaan!.'' zei ze en dribbelde met er achter aan. Al zetten het elegante dier het toen wel op een lopen. Gepikeerd stopte Siobhan met rennen nadat ze enkele minuten het idee had dat ze hem kon inhalen. Zo'n volwassen hert met vier lange poten en het kleine meisje met twee korte beentjes, zelfs een volwassen mens had hem niet bij kunnen houden. Ze zuchtte terwijl ze wat warrige verdwaalde plukjes onder haar gebreide muts stopten.  Met haar voet schopte ze wat sneeuw omhoog en er verscheen alweer een glimlachje op haar gezicht. ''Mehhh.. verveeld.'' sprak ze hard op en liet zich in de sneeuw vallen. Niets dat ze ook maar iets van de sneeuw voelde zo dik had ze haarzelf ingepakt. Waaronder de grote sjaal die ze van haar broer had gejat, atans geleed zonder te vragen. Die was zo lang dat hij deels achter haar aan sleepte. Met haar lippen getuit probeerde ze zulke groot mogelijke dampwolken te maken.  Denkend over wat ze wilde gaan doen. Misschien kon ze bij het meer gaan kijken, met deze kou was het vast bevroren! Helemaal gefocust op ijs kwam ze waggelend overeind en zonder ook maar de sneeuw van haar af te vegen huppelde ze al naar het meer. Van achter was ze net een wandelende sneeuwman want brokken sneeuw bleven vrij lang aan het brei werk kleven. Al neuriënd op het ritme van haar huppel kwam ze bij het meer. ''YES!'' fluisterde ze terwijl ze een vuist balde  voor haar als uiting van haar succes. Met een scheve glimlach stampte ze op het krakende ijs. Ze zakte door haar knietjes en zette haar koude handjes op het ijs. Met haar voeten zetten ze haar af en als een pinguïn schoof ze een kleine meter over het ijs heen. Al giechelend en schik met haar zelf kwam ze weer overeind. Er werd haar altijd verteld dat ze eigenlijk niet op het ijs mocht komen, atans niet op dun ijs. ''En dit is dik.'' zei ze terwijl ze zo hoog mogelijk probeerde te springen. En bij het neerkomen van haar laarsjes het ijs wel kraakte maar verder gebeurde er niks. Siobhan haar ogen gleden over het meer, waarbij er ineens een geniaal idee al vond ze dat zelf binnen kwam. Er waren hier vast elfjes te vinden! EN DIE ZOU ZIJ VINDEN! Geconcerteerd loerend naar enig beweging zetten ze haar stappen voort op ongeveer twee meter langs de rand  rond het meer. want heel stiekem was ze toch wel bang dat het ijs zou breken als ze verder liep. En dat kon ze niet hebben wilde ze elfjes zien.

Haar wenkbrauwen waren in een frons getrokken en met opperste concentratie opzoeken naar iets wat een elf achtig gedaante had. Na een dikke tien minuten gezocht te hebben gaf Siobhan het op. Teleurgesteld stopte ze haar handen in haar jaszakken. '' Ze zijn er weer niet.' fluisterde ze tegen haar zelf. maar gaf de hoop niet op  ''Ik weet dat jullie er zijn! Jullie mogen je best laten zien hoor! Ik doe je geen pijn, ik wil alleen praten!'' Sprak ze half roepend vol hoop dat er serieus antwoord werd gegeven. Het was zo leeg en stil dat de woorden zowat echode. Enkele hoopvolle seconde vergingen waarbij haar bambi oogjes voor een laaste keer de sneeuw afspoorden. Met een pruillip en een neergeslagen hoofd schuifelde ze over het ijs. Het was ook zo saai alleen en het leek of haar gedachtes gehoord en beantwoord werden. Een groot gedaante leek op te doen uit het niks, Oog in oog stond ze met het beest en ze leek wel bevroren. Bloed was het enige wat ze werkelijk waar zag! HIJ WAS GEWOND! niet letten op de werkelijke reden van het bloed probeerde ze zonder te vallen van het ijs af te komen. Haar moeder Teresa instinct hij dat ze pijn had! waarom kwam hij anders naar het meer! Als zij een wondje had moest ze het ook altijd eerst in water doen. Een beetje ongemakkelijk glibberde ze over het ijs vastberaden hem te helpen zonder ook maar een minuut te denken aan het gevaar. Met enkel twee keer bijna te zijn gevallen zetten ze haar rode laarsjes in de verse sneeuw. Nu deed ze iets rustiger aan aangezien ze hem niet banger wilde maken. Haar ogen speurden het lichaam af maar niets leek erop dat hij pijn had. ''Doe maar rustig! Als je pijn hebt moet je met mij meekomen! Wij hebben thuis wel pleisters en water!.'' sprak ze zachtjes met haar kinderstemmetje. Met nog maar een anderhalve meter tussen hun viel haar oog op het zielige hoopje wat in de sneeuw lag. Haar lichaampje stopte abrupt met lopen. Met glazige ogen keek ze naar het eerst zo schattige konijntje die daar half aangevreten op de grond lag. Haar lichaam begon te trillen als die van een pup als ie bang was. Secondes tikte weg...Hij had helemaal geen pijn! Dat konijntje! Pas toen kwam er vlucht gedrag. Als een malle begon ze te gillen en probeerde ze weg te komen wat er iet wat lomp uit zag. Met tranen in haar ogen stoof ze het ijs op, al was ze nog geen twee stappen verder of ze viel over haar eigen voeten. Lang uit BAM op het keiharde ijs. Nu begon ze nog echt te janken ook. Haar ijs koude handjes deden pijn en ze had de schaafwonden op haar knie. Al trillend huilend, snikkend en hysterisch krabbelde ze overeind waarbij de haar laarsjes uit trappelde. ''jij gemenerd' piepte ze. En hinkend door haar pijnlijke knie schoof ze verder het ijs op. en kleine 7 meter van de rand af stopte ze omdat haar knie echt zeer deed. ''Sam'' jammerde ze ''Saaaaamm!!'' maar riep ze zo hard mogelijk met een hakkelende stem. Met hoop dat hij haar thuis hoorde en haar kwam redden van dit enge monster. Haar hartje ging als een malle ze was zo bang, en vond het zo eng. Het beeld van het dode konijn stond op haar netvlies gebrand, want in haar wereldje was alles leuk en lief in tegendeel van wat ze net zag. Ze zakte door haar beentjes heen en zat op het ijs. Haar ogen schoten op het beest, ter bevestiging dat hij niet achter haar aankwam. Ze vouwde haar lichaam zo goed mogelijk in elkaar. Door de kou was de pijn van haar knie al niet meer te voelen maar het rood van het bloed drukte door het spijkerstof. Het ijs kraakten en barsten verschenen onder haar lichaam, al was ze doof van angst. Het enige wat ze hoorde was het kloppen van haar eigen hart. Onregelmatig ademend hieldt ze haar stil vol hoop dat het monster weg zou gaan. Of haar broer kwam en hem wegjaagden. ''Sammy ..??'' kwam er al snikkend uit.

Niks wat ze hoopten kwam uit, in tegendeel kwam het monster naar haar toe. Alleen leek hij niet zo heel eng meer, maar toch verstopte ze haar gezicht in haar in elkaar gedoken lichaam. Trillend en snikkend hield ze zich stil, alsof ze hoopte dat hij haar niet meer zou zien. In tegendeel wist hij donders goed dat ze er was en de acties daarna gingen veel sneller dan dat de hersentjes van Siobhan bij konden houden. Voordat ze het wist was ze weer aan de rand van het meer, en was het monster van de aardboden verdwenen. ''YEEY! hij is weg!'' fluisterde ze onzeker. Een paar tellen erna dook ze verschrikt naar achter toen ze hem uit het water zag kruipen. Al leek al haar angst verdween toen ze hem zo hulpeloos zag. Haar hoofd sloeg verward op hol. Het monster was zo zielig! Langzaam kwam Siobhan dichterbij. Met haar hand aaide ze over zijn natte vacht, het was koud en rook hetzelfde als Finn wanneer hij stiekem bij haar in bad was gekropen. Mama vond dat nooit leuk en zei dat het bad geen plaats was voor een hond, maar ja Siobhan vond het natuurlijk geweldig, lekker kliederen en klooien. Het monster leek veeeel minder eng als daarvoor. Ook hij zag eruit alsof hij ook een lekkere kop coco wilde. Siobhan ontwikkelde de sjaal van haar broer rond haar nek, het uiteinde was dan misschien wel nat en vies maar de rest van de wollen sjaal was nog wel lekker warm. Ze stond op en met twee handen pakte ze de snuit van het monster en tilde die op. Met wat moeite wikkelde ze de sjaal rond zijn nek. En liet zijn kop weer rustig zakken. ''Zo is dat al beter meneer monster?... Oh je poot!'' zei ze verschrikt en bestudeerde op haar manier de rode vlek in zijn vacht.  Bedenkelijk keek ze rond waar was thuis ook al weer. Langs de grote holle elven boom, over de stenen  en dan nog een stukje door de bosjes van suiker bramen. ''Kun je lopen? Dan gaan we naar mijn huis? Mama verbind je poot wel en dan maak ik met Finn warme co..cho..hmm..hmm melk? En dan mag je in mijn bed slapen en dan lees ik je een verhaaltje voor, want dat kan ik!'' Helemaal overtuigt van haar plan stond ze op. Het is die kant ook en met haar hand wees ze ongeveer naar de goeie plek. ''Wacht ik ga je dragen!'' zei ze vol enthousiasme voordat het monster kon opstaan. Alsof ze één of andere hulk was ging ze naast het monster staan. Spreidde haar benen iets en sloot haar armpjes om hem heen voor zover dat kon. ''Hmppfff.. wac..cht.. ik.. kan...'' En liet hem weer los zonder dat hij ook echt verroert was. ''Ik kan het wel wacht maar'' en stapte naar de andere kant en stond in de sumo houding. ''Nu gaat het me lukken!'' En zetten nog een poging tot het tillen van zijn lichaam. Die enkele minimeters hoog uit misschien omhoog kwamen maar als snel terug waren bij af. ''Pfoee.. jij bent wel een beetje heel erg zwaar.'' Met een bijna overdreven bedenkelijk gezicht keek ze naar het monster. ''Ik kan wel je poot vast houden als je dat wilt?'' sprak ze naar hem alsof hij antwoord zou geven. ''Dat doe ik met Finn ook altijd! en die loopt dan gewoon op drie poten echt zo koel!.... ..... ... '' Wil je dat proberen?'' voegde ze met haar zoete stemmetje er vragend aan toe.  In haar hoofd bedacht ze een grappig stemmetje voor het monster en geloofde in haar eigen gedachtes dat hij antwoorden. Siobhan pakte zijn koude en natte poot en liet hem tegelijk met zijn lichaam opkomen. En begon met lopen poot in hand met het monster. Haar eigen knie was ze allang weer vergeten zoals het bij elk kind ging, eerst janken joelen huilen om iets wat hun on ontwikkelde brein zo weer vergeten was. ''Weetje'' sprak ze naar een enkele minuten. ''Die sjaal is van mijn broer, die heb ik geja.. geleend, alleen niet gevraagd maar dat vind hij vast niet erg. Hij is nooit boos op mij en daarom vind ik hem zo lief. De liefste vaaaan de heeeeeellee werld! ja en dat is heel veel.'' Bij de laaste woorden maakten ze met haar vrije hand een groot rond gebaar als in hoeveel dat dan wel niet was. ''Waarom ben jij eigenlijk alleen? Heb jij geen broer? of mama en papa? of vriendjes?'' En keek even met haar gekleurde ogen vol hoop dat hij antwoord gaf, wat uiteindelijk enkel natuurlijk in haar hoofd afspeelde. ''Ik heb ook geen vriendjes'' zuchten ze. ''Ik mag niet met andere kinderen spelen, dus ik ben altijd alleen of met mijn broer of met FINN! Ja FINN hij is zo leuk! Ik geef hem altijd mijn groeten, want groeten zijn blegh, en dan vraagt hij mij altijd of hij een koekje mag en dat geef ik dan. En dat mag niet van mama  en dat mag ze niet weten dus niet zeggen hea!'' ratelde ze door. Ja ze was nou niet een kind dat der mond vaak dicht hield en had een fantasie waar niemand tegenop kon boxen. ''Ik wil een eenhoorn, heb jij wel is een eenhoorn gezien? ... nee ik ook niet MAAR ik wil een roze nee wacht blauw, nee blauw is voor jongens.. oooohh ik wil een groene jaaa met oranje en paars.'' Ze ging helemaal op in haar fantasie, en met een big smile dreef ze weg op een wolk naar haar eenhoorn.

Een schattig en zachte giechel was vanuit Siobhan te horen toen de koude neus van het monster haar hand raakte. Hij was echt veeeel aardiger dan eerst. Ze liet zijn poot los en vouwde haar armen om zijn nek. ''Jij bent lief meneer het monster! wil jij een vriendje zijn?'' mummelde ze zacht terwijl ze haar gezicht tegen de natte vacht plakte. ''maar je stinkt wel een beetje viezerd. Jij moet in bad!'' En liet hem voorzichtig weer los. Haar ogen waren spleetjes geworden door de big smile die ze had. ''Kom we zijn er bijna.'' Riep ze al rennend. En perste haarzelf door de laaste struiken. Ze rende  nog een huis verder waar haar broer woonde want ze moest hem echt alles vertellen over het monster en het ijs en en hij moest hem helpen.  SAAAAM!! SAAAM! Riep ze terwijl ze naar zijn deur rende. ''Sam er was een monster en die was heel gemeen maar toen viel hij in ijs en nu heeft hij pijn wil hij hem helpen.'' En stond als een malle aan de stroeve deur te rekken. ''huh? is hij er niet..'' vroeg ze haarzelf zacht. Ze liep naar het dichts bij zijde raam en stond op haar tenen naar binnen te gluren. Ze kon het net zien en het leek er niet op dat hij er was. Wel kwam Finn haar laten schrikken en sprong zonder pardon tegen het raam op. De schok deed haar zeker wat stappen achteruit zetten maar algauw stond ze zowat tegen het raam aan gedrukt. ''FIIINNNIEE!'' riep ze met met haar hand tegen het koude raam geplakt. ''Weet jij waar Sam is?'' werd er dood gewoon gevraagd. Finn blafte een keer maar verder snapte Siob natuurlijk niet wat hij nou zei.

Ze liep terug naar de deur en duwde er nog is goed tegen. Hmn weer geen beweging. Dan maar de sleutel pakken. Ze pakte één van de lege bloempotten en schoof hem recht onder een bloembak dat tegen de muur was gevestigd. Ze klom er op en op haar tenen graaide ze door de aarde tot dat ze iets voelde wat op een sleutel leek. Met een zwarte hand van het potgrond opende ze de deur met de sleutel die ze uit de bloembak had weten te vissen. Ze sprong eraf alsof hij drie meter hoog was en wat wiebelig propte ze de sleutel in het gat. Ze hoorde Finn al aan de andere kant hyper rond lopen. Ze zwaaide de deur open en voordat de hond enkele beweging kon maken hing Siobhan al rond zijn nek. En gaf ze hem kusjes op hoofd.  ''Kom maar meneer monster binnen is het warm.'' En ze sloot de deur achter hun. ''Kijk meneer monster dit is Finn!'' En pakte van alle bij de beesten een poot. ''Jullie moeten wel netjes zijn en elkaar een poot geven.'' En ze schudden ze voor hen. ''Ohja pleisters! ik ga ze zoeken! Finn laat jij hem het huis zien?'' Zei ze terwijl ze haar jas en laarzen uittrok.  Waar twee schitterende verschillende soorten sokken vandaan kwamen die ze weer ergens vandaan had gepeuterd. Ze gooide alles van haar af zonder het op te ruimen en hobbelde door  naar de keuken.

Ze trok elk kastje en laadje open opzoek naar de doos van de pleisters, het werd een best ravage aangezien ze niks achter haar reet opruimde maar alles uit de kast haalde zonder het terug te zetten. ''Ohhh! Ik heb um!'' riep ze blij en met een grote doos zette ze voet richting het monster. ''Welke wil je? ik heb er 1 met prinsessen? ohh of met eendjes, neeee die met een glitter bloem! die is het mooist! sprak ze terwijl ze al lopend tussen de pleisters zat te graaien. En ging op haar knietjes zitten naast het monster en pakte het naar haar gekozen pleister. Met haar smalle vingertjes peuterde ze beide beschermlaagjes van de pleister, waarnaar ze stond te klooien met dat hij steeds aan haar vingers plakte. ''Stom ding..'' mompelde ze. waarnaar ze hem met pijn en moeite op de vacht van het monster kreeg. ''Zooo.. nu word je snel weer beter... Zal ik een deken voor je zoeken? Ik weet waar Sam die heeft! wacht ik pak hem wel'' En stoof richting de kast waarvan ze wist dat ze daar lagen. Al vond ze deze kast wel een beetje eng hij was zo donker. Langzaam deed ze de kast deur open. ''oke  monsters bestaan niet monsters bestaan niet.'' En met een half dicht geknepen oog opende ze de deur. Zo snel als ze kon trok ze aan het lap stof die van de bovenste plank kwam. Ze gaf een paar goeie rukken en en sprong er zelfs bij. Alleen in plaats van dat er 1 deken naar beneden viel kwam er met veel kabaal gelijk meer uit zetten. Siobhan schrok en werd bedolven onder dekens en andere spullen. ''AAAHHH IK WORD OPGEGETEN! FIIINNN! HAAL HET WEEEGGG!..'' Door angst  had ze het zelf niet in de gaten en vormde haar lichaam tot die van een karamel kleurige pup. Siobhan beleefde deze staat vaak als een droom of merkte het niet eens. Met haar pootjes wringde ze door de dekens en spullen en piepte zachtjes. Ze hoorde de van alles gebeuren buiten de spullen maar wist niet wat. Ze hoorde Finn het monster.. de deur? of verbeelde ze dat haar nu? Kwam mama er aan.. ? ohh nee dan werd ze vast boos. Ze moest altijd zeggen wanner ze thuis was en als ze zag wat ze bij Samuel thuis had gedaan..  Haar staart trok zich tussen haar achter poten en ze drukte haar zelf tegen de grond alsof ze niet bestond. Still bleef ze liggen en wachten.