On a winter's day.

Een boerderij, serieus? Waarom had ze überhaupt ingestemd met dit stomme idee? 'Ontmoet me bij de boerderij, vanaf daar weet ik wel een plekje voor ons twee te vinden,' had de onwijs knappe jongen haar verteld als afsluiting van een gesprek dat ze in een café hadden gevoerd. Het toeval had de twee bij elkaar gebracht, en het lot zou ervoor zorgen dat ze dichter bij elkaar zouden worden gebracht. Althans, als het aan haar hysterisch enthousiaste vriendin lag. Op dit moment kon Olimpia zich om haar eigen stomme, hysterische enthousiasme wel vervloeken. 'Ja, leuk idee!' had ze - volkomen in trance door de helblauwe ogen - geroepen. Nu we drie dagen verder waren en het moment daar was, moest Olimpia moeite doen om in haar zwarte Range Rover te stappen en richting de boerderij te rijden. De nadelen wogen zwaar op tegen de voordelen - paarden, blegh, modder, jakkes, stank, oh hell no! - maar haar vriendin had haar beloofd dat het de moeite waard zou zijn. Ja dag.

Eenmaal op bestemming aangekomen sloeg ze de deur van haar auto met veel geweld dicht en het eerste wat haar opviel was de verschrikkelijke geur die haar neus binnendrong. Hopelijk was dat 'geheime plekje' ergens ver van die stank verwijderd, anders was ze vanochtend voor niets in een kruidenbad gestapt. Het tweede wat haar opviel, was dat het in de anderhalf uur tijd dat ze erover had gedaan om hier te komen, was gaan sneeuwen, wat haar meteen aan het rillen maakte. Met de snelheid die alleen getrainde vrouwen zoals zij konden bezitten, nam Olimpia haar omgeving in zich op, stak haar neus in de lucht en liep richting een wit besneeuwd hek waarachter een stel paarden zojuist was vrijgelaten. In de verte zag ze de gestalte van een persoon die een stal in en uit liep. Ze kneep haar ogen samen, was het hem? Toen ze hier niet achter kon komen, vervloekte ze hardop dit verdomde kutweer. En nu dan? Moest ze naar dat persoon schreeuwen? 'Hey schatje, ik sta hier te verkleumen, neem je me mee naar je plekje?' Straks was het hem niet. Ach, Olimpia kende geen schaamte. "Hé, jij daar!" riep ze zo hard ze kon, terwijl ze haar in echt lederen handschoenen gestoken hand opstak. Ze deed een paar stappen naar voren, waarbij de puntige hakken van haar zwarte laarzen - die misschien iets té waren om op een boerderij te dragen, wat ze overigens niet minder mooi (en prijzig) maakten - genadeloos werden opgeslokt door het witte tapijt onder zich. "Hállo?" schreeuwde ze, toen ze geen antwoord kreeg. Verdomme zeg, kon hij niet zien dat ze een soort van hulp nodig had? Ze had het koud, ze had een date die veel te laat was - later dan de vijftien minuten die zij expres te laat was gekomen -, en bevond zich bovendien in een onprettige omgeving. Deze jongen - voor zover ze het aan de lichaamsvormen kon zien - kon haar vast wel de bar van dit 'pittoreske' boerderijtje laten zien.

Oh, fijn. Eindelijk een reactie. De jongen – nu ze zijn stem had gehoord, was ze er zeker van – vroeg haar of hij haar kon helpen. Uh, ja, was dat nog niet duidelijk dan? Het liefst had ze hem afgesnauwd, maar eigenlijk was het wel fijn dat ze al haar frustraties kon uiten tegen iemand anders in plaats van dat constante gezeur in haar hoofd. "Fijn dat je het vraagt," besloot ze van wal te steken. Olimpia deed nog een paar stappen naar voren, wat er waarschijnlijk uitzag alsof een hertje over het ijs probeerde te lopen. "Om te beginnen ben ik volgens mij gedumpt door mijn date, nog voor we ook maar iets gedaan hebben," zuchtte ze, terwijl ze om zich heen keek om expres zijn blik te vermijden. "Hij heeft me naar dit stinkhok - no offence, maar het stinkt hier echt - gelokt om me te laten verkleumen, de zak. Heb ik me verdomme ook nog uren op zitten maken, want jezus, wat zit er een ellenlange voorbereiding aan zo'n stomme date!" Ze balde haar handen tot vuisten. Al dat werk voor niets, en het ergste was dat hij gewoon niet op was komen dagen. "Je kunt me helpen door mijn date te vinden of door me een grote kop warme chocolademelk te brengen," eindigde ze. Uiteindelijk keek ze hem aan. Zijn blauwe ogen ontnamen haar even van haar adem, maar verder liet ze haar ogen onbeschaamd en keihard jurerend over zijn lichaam glijden. het was wel duidelijk dat hij hier helemaal thuishoorde. "Dus..." Ze trok één geëpileerde wenkbrauw op en keek hem vragend aan. Opnieuw trok een rilling over haar ruggengraat. Waarschijnlijk was dit de verschrikkelijkste dag van haar leven.

De jongen voor haar was erg stil en deed niet bepaald de moeite om zich met haar monoloog te bemoeien. Toch had Olimpia het idee dat hij naar haar luisterde - niet dat dat veel uitmaakte, ze zou haar verhaal hoe dan ook doen. Wel was duidelijk dat hij niet gewend was aan gezelschap in de vorm van een mens, of misschien lag het aan haar uiterlijk. Olimpia wist dat ze zich niet bepaald kleedde zoals een gemiddelde inwoner. Dat was juist haar troef. Met haar uiterlijk trok ze over het algemeen de juiste mensen aan - mensen die gezellig waren, en dus niet van die stille, hopeloze zielen - en weerde de juiste mensen af - zoals diegene voor haar.

Nadat ze haar woordje had gedaan, wachtte ze min of meer geduldig op een reactie, die uitbleef. Enkel het geluid van een krakende deur gevolgd door een herkenbaar getik vulden de vochtige lucht. Wat daarna gebeurde, had ze niet aan kunnen zien komen. Plots werd ze aangevallen door een of ander harig beest waarvan ze wist dat ze niet mocht weten wat het was, ook al was dit een verloren zaak. Door het plotselinge gewicht verloor Olimpia haar evenwicht en belandde ze op de zowel besneeuwde als modderige ondergrond. "Shit!" riep ze uit. Even bleef ze liggen, in afwachting tot de boeren knecht haar overeind zou helpen, wat tot haar verbazing niet gebeurde. Onhandig krabbelde ze eigenhandig overeind en nam de schade op. De modder had haar handschoenen en laarzen besmeurd, maar ook haar jas was niet ongedeerd gebleven. Shit. Gelukkig had haar broek het overleefd. Verward maar tegelijkertijd kwaad staarde ze de jongen aan. Deze reageerde stamelend: "Sorry… Misschien is het beter als je..." "De bon voor de stomerij naar jou stuurt? Prima idee van je," snauwde ze hem toe, terwijl ze probeerde een moddervlek uit haar jas te poetsen. De paardenjongen leek een moment van realisatie te krijgen en glimlachte vriendelijk. Daarna vroeg hij, bij wijze van uitnodiging, of koffie ook goed was, en opende vervolgens de deur zodat ze eindelijk naar binnen kon. Nou verdomme, dat werd wel eens tijd! "Nee, nee," reageerde ze snel, en ze liep zonder hem aan te kijken naar binnen en trok haar jas uit. "Ik drink geen koffie, gek. Zet maar water op of zoiets." Olimpia hield haar jas in haar uitgestoken hand zodat de jongen hem kon aannemen, zoals ze gewend was.